کتاب تصمیم گیری نوشته ی یونا لرر را مدتی پیش مطالعه کردم. در اینجا قصد دارم به صورت مختصر و کلی در رابطه با آن نکاتی را بیان نمایم.
در این کتاب به بررسی ساختار مغز و اینکه نحوه تصمیم گیری ما به چه شکل و در کدام بخش از ساختار مغز اتفاق می افتد پرداخته شده است.
همانطور که دنیل کانمن از تفکر سیستم یک و سیستم دو نام برده است. تفکر و تصمیم گیری در سیستم یک بر مبنای شهود و احساس افراد صورت می پذیرد که به آن تفکر سریع و تند می گوید. تصمیم گیری در سیستم دو بر اساس منطق و عقلانیت می باشد که به عنوان تفکر کند خوانده می شود.
کتاب تصمیم گیری یونا لرر در هر بخش به صورت مجزا، با بیان مصادیق و نمونه های شناخته شده، گاه در قالب داستان، به تفهیم تصمیم گیری بر مبنای احساس و یا تصمیم گیری بر مبنای عقل و خرد می پردازد. در یک فصل صرفا به مزایا و منافع تصمیم گیری بر پایه احساس و در فصلی دیگر به تصمیم گیری بر اساس عقلانیت را تشریح نموده است. در بخش های دیگر نیز به معایب و ایراداتی که در نبود بخشی از عملکرد مغز که مربوط به احساس یا منطق می باشد پرداخته شده است.
در این کتاب به تفصیل به موضوعات مطرح شده در هر بخش به تفسیر و تجزیه و تحلیل مسائل مرتبط با تصمیم گیری های شهودی و منطقی پرداخته و هر یک از آنها را با داستان ها و شرح وقایع تفصیل نموده است و به منابع و نمونه های موردی و تحقیقات و آزمون های علمی استناد نموده است.
بحث راجع به اینکه بالاخره تصمیم گیری شهودی بهتر است یا تصمیم گیری منطقی، جزو آن دسته است سوالات است که نمی توان با پاسخ های صفر و یکی به نتیجه دست پیدا کرد. پاسخ به چنین سوالاتی تحلیلی است و به صورت قطعی نمی توان به نتیجه رسید.
سوال مناسب تر می تواند این باشد که در چه شرایطی تصمیم گیری شهودی و در چه شرایطی تصمیم گیری منطقی می تواند راهگشا باشد و ما را سریع تر یا مناسب تر به سوی حل مسئله سوق دهد یا اینکه مسئله را در نظرمان روشن گرداند.
تصمیم گرفتن موضوعی است که حواشی و معیارهای مختلفی دارد و از جوانب متفاوت می توان آنرا بررسی نمود.
این کتاب به زبانی ساده و با بیانی روان و با جمع آوری شواهد و تحقیقات متعدد توانسته مخاطب را در فهم مطالب و پذیرش نحوه تصمیم گیری متقاعد سازد.
فکر می کنم بحث تصمیم گیری شهودی و منطقی همچون بحث مرغ و تخم مرغ باشد اینکه کدام یک در ابتدا قرار دارند و کدام بر روی کدام اثر می گذارد و کدام اثر پذیر است به سرانجام نرسد.
با این وجود تجربه و گذر زمان باعث شده بیشتر تصمیم را به سمت تصمیم سریع و شهودی سوق پیدا کند. همچون هر مهارتی می توان گذر زمان را در کسب آن و توانمندی و حرفه ای شدن در آن مهارت لحاظ نمود.